‘U heeft een mooi klein prostaatje,’ zei de urologe terwijl ik hulpeloos in de beugels van de urologenstoel lag. ‘Is wel eens goed dat je dat meemaakt,’ zei mijn vrouw later, ‘dan weet je wat wij vrouwen bij de gynaecoloog moeten doorstaan.’
Of het wel eens goed was, wist ik niet zeker want ik zat er niet voor niks. In lijn met wat inmiddels een ware prostaatkanker epidemie lijkt te worden, Louis van Gaal en NPO-journalist Ron Fresen hebben het, zat ik daar in verband met een verhoogde bloedwaarde van mijn PSA, Prostaat Specifiek Antigeen. En dat is een mogelijke aanwijzing van prostaatkanker.
Gezien die waarde had de huisarts mij de medische molen in geslingerd. Een MRI scan volgde en nu dus een ongemakkelijk bezoek aan de urologe.
Het ongemakkelijke was al begonnen toen ik in de wachtkamer door de assistente in de ontkleedkamer ontboden werd. ‘Kleed u zich maar van onderen uit,’ zei ze daar. ‘Ook de onderbroek?’ probeerde ik nog lafjes. ‘Ja natuurlijk.’ Ik treuzelde totdat de assistente uit de behandelkamer enigszins dwingend ‘Komt u maar hoor’ riep.
In de behandelkamer stelde de urologe zich zittend achter een bureau aan mij voor. Daar stond ik een beetje heel erg ongemakkelijk midden in een ruimte met een ontkleed onderlichaam, terwijl twee dames mij afwachtend bekeken. Als een soort Winnetou stelde ik mij met een hand opsteken voor. ‘Hallo, ik ben Jos.’ Alleen het Ugh ontbrak. ‘Dag Jos gaat u maar zitten.’
Zij nam mijn lid in haar hand want dat is wat urologen veel doen. Voor ik het wist had zij een camera ingebracht, oeps even over het randje, dat deed zeer ja, oh daar is het beeld al, en zo zag ik op een beeldscherm, niet aangesloten op het ziekenhuisnetwerk hoopte ik, samen met de urologe dat mijn blaas er heel goed uitzag.
Opgelucht en toch ook enigszins verward, klom ik uit de stoel en haastte me naar de deur die de deur naar de wachtkamer bleek. De assistente waarschuwde mij net voor ik in half ornaat naar buiten stapte. Geschrokken liep ik naar de aankleedkamer waar ik mijn blijkbaar kleine prostaatje snel met kleding bedekte.
De echte schrik kwam echter pas een half jaar later toen bij een second opinion bleek dat dat kleine prostaatje zo klein was dat ze de tumor, die er toch in zat, niet hadden gezien. Desondanks was ik mooi op tijd zei de arts, maar ik had geen jaar moeten wachten.
Check daarom je PSA mannen, voor het te laat is.