Het is wel tragisch met je gesteld als je boven de vijftig bent en nog door je moeder uit de handen van de politie moet worden gehouden. Een dergelijke tragiek is op mij van toepassing.
Ik was een week naar Italië met mijn oudste zoon. Rome, Napels, Pompeï, Herculaneum, de Vesuvius, allemaal even mooi. Op de terugweg vanuit Napels moesten we op het treinstation in Rome overstappen op de trein naar Milaan. Mijn zoon dook een winkel in en ik stond wat rond te kijken.
Er was veel politie op de been en ook militairen met niet kinderachtige bewapening. Er scheen dreiging van IS te zijn. Dit leidde tot enige overspannenheid en lichtgeraaktheid bij de politie. Een wat haveloos uitziende man volgde blijkbaar niet snel genoeg de bevelen van een agent op en werd door vier agenten zeer hardhandig overmeesterd en afgevoerd. De overheid heeft een geweldsmonopolie en daar wil ik me bij neerleggen, maar het geweld moet wel proportioneel zijn. Dat was hier niet het geval.
Dat kon toch niet zomaar. Ik besloot het incident te filmen met mijn telefoon, dom genoeg met mijn flitslicht aan. Dat viel op en een agent kwam vragen wat ik aan het doen was. Mijn antwoord ‘ik film’ beviel hem niet. Ik werd gesommeerd mee te lopen. Ik moest mee naar het bureau werd mij duidelijk gemaakt.
Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Mijn principiële verzet tegen dit ongepaste overheidsgeweld verdween direct met de gedachte dat ik nu mijn trein zou gaan missen. In plaats van pal te staan voor de rechtsstaat besloot ik daarom dat de trein halen nu de hoogste prioriteit had. Ik bood de agent aan het filmpje te verwijderen.
Het maakte geen indruk. Ik liet hem zien hoe ik het verwijderde. De agent gaf geen krimp. Ik scrollde door al mijn foto’s en filmpjes om te laten zien dat er toch echt geen enkel bewijs tegen het ongepaste overheidsgeweld in mijn bezit was. Geen reactie. De agent was duidelijk vast van plan mij naar het bureau mee te nemen.
En toen was daar die foto van mijn moeder. De ‘mamma’ die in Italië een bijkans onaantastbare positie bezet. Ik kreeg een ingeving en tikte de foto aan. Met de woorden ‘Mi mamma’ toonde ik de agent de foto van mijn moeder in de bioscoop.
Hier werd een beroep gedaan op de Italiaanse ziel. En het werkte. De agent keek me even aan, een moment dat eeuwig leek te duren, en maakte toen een gebaar met zijn hoofd: ‘ga maar.’
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Heel erg opgelucht holde ik naar mijn zoon die zich verbaasd zat af te vragen waarom ik de agent toch onze vakantiefoto’s aan het tonen was. ‘Niks vragen, snel naar de trein, zei ik.’ Net voor deze vertrok stapten we in.
Grazie mille mamma.