Bij de fysiotherapeut kreeg een goede kennis een harstilstand. Hij weet er zelf niks meer van, maar de fysiotherapeut nog wel. Direct startte hij met reanimeren, de aanwezige AED werd snel opgehaald en toegepast en 112 was sowieso al gebeld. Binnen de kortste keren waren er twee brandweerwagens, drie ambulances en twee politiewagens gearriveerd. De reanimatie slaagde. In het ziekenhuis werd gedotterd en een operatie ingepland voor drie omleidingen en een nieuwe hartklep. Nu een aantal maanden later zit hij thuis, te werken aan zijn revalidatie. Allemaal dankzij de inzet van heel veel zeer betrokken zorgprofessionals.
Afgelopen vrijdag hadden we op ons Zorgbedrijf bezoek uit Bolivia. Ook in Bolivia zijn er mensen met een verstandelijke beperking die graag een dagbesteding willen hebben. Mijn bezoek vroeg hoe dit in Nederland geregeld was en hoe wij het georganiseerd hadden. Ik vertelde hem dat veel van onze deelnemers een persoons gebonden budget hebben waarmee ze zorg in kunnen kopen. Dat onder andere de salarissen van onze begeleiders daarmee betaald worden. Het voelde een beetje ongemakkelijk omdat ik weet dat zoiets alleen in een rijk land kan. In Bolivia hebben ze daar gewoonweg de middelen niet voor.
Laatst was ik in Ede bij een woonproject voor jongeren die om wat voor reden dan ook niet meer thuis kunnen wonen. Zorgprofessionals zijn met volle inzet bezig om deze jongeren te helpen kansen te geven en te benutten. Bij een gesprek over één van de jongeren zitten er zo vier van die professionals aan tafel: een voogd, een persoonlijk begeleider, een gedragsdeskundige een locatiebeheerder. In andere, minder rijke landen bedacht ik me is de kans heel groot dat deze jongeren op straat belanden en daar uiteindelijk met prostitutie en criminaliteit moeten zien te overleven.
Van de week sprak ik iemand die mij zei dat in Nederland de zorg zo slecht is. Ik probeerde een beetje tegengas te geven met een van bovenstaande verhalen al weet ik ook uit persoonlijke ervaring dat het inderdaad ook flink mis kan gaan. Maar per saldo is mijn conclusie dat we in Nederland te vaak niet beseffen in wat voor een rijk land we leven.
Op internet lees ik teksten van beroepsklagers dat Nederland kapot is. Aangezet door duur betaalde beroepszeikers in ons parlement die nog wel een appartement van 1.5 miljoen euro kunnen kopen. Toch hebben ze wel ten dele gelijk. Kapot gaat er zeker iets in dit land, maar dat zijn vooral mensen die zich kapot ergeren aan mensen die alleen nog maar lijken te kunnen klagen en niet beseffen dat er toch ook wel heel veel goed gaat in dit land.
Dat wilde ik even kwijt.