Het was in het jaar 2000 dat ik met een actie van GroenLinks/PE mee deed tegen de hekken op de Veluwe. Symbolisch verwijderden we net buiten Otterlo een hek van het Nationaal Park. Ja, ja naïeve idealisten die we waren en hopelijk nog zijn. Als we toen de GroenLinks verkiezingsleus “Hier begint de verandering” hadden gebruikt, hadden we nu aardig op onze neus gekeken. Want verandering heeft er plaatsgevonden, alleen niet op de manier die we hoopten: er zijn alleen maar hekken bij gekomen.
Over de afsluiting door het Nationaal Park van het Otterlose Bos wil ik het hier in dit verband niet teveel hebben. Mensen mochten eens gaan denken dat ik geobsedeerd ben. Dat klopt trouwens volledig. Zo erg dat ik het hek dat het Otterlose Bos afsluit, probeer te vermijden om het rustgevende effect van een wandeling niet volledig door een aanval van razernij teniet te doen.
Over die afsluiting maakte ik trouwens een filmpje en zette het op facebook. Best goed bekeken, meer dan 6000 keer. Minstens een keer door Baron van Voorst schijnt, die er niet in is gebleven, en in ieder geval door wethouder Willemien Vreugdenhil. Tijdens een overleg over gemeentelijk eigendom stond zij namelijk plotseling op en citeerde theatraal, en ik moet zeggen bevallig, de door mij in het filmpje uitgesproken tekst: “hoe heerlijk is het wandelen op gemeentelijke grond”.
Ja leuk, maar ondertussen is het met de afsluiting van het Otterlose bos behoorlijk krap geworden aan de oostkant van Otterlo. Slechts 40 hectare (natuurgebied de Zanding), zijn hier nog vrij toegankelijk. De rest, duizenden hectares, zit achter, ja inderdaad, hekken.
Nog vrij toegankelijk zeg ik, want ook de toegang tot deze laatste 40 hectare staat ter discussie. Geplande woningbouw zal de druk op het gebied onvermijdelijk verhogen. Daarna mogen we als verzachtende maatregel nog een tijdje in ganzenpas over de hoofdpaden van de Zanding lopen en turen naar met draad afgezette plekken waar ambtenaren vogelnesten vermoedden, maar waar die vogels uit schrik op dat moment natuurlijk al lang zijn vertrokken. Totdat de rechter bepaalt dat de druk op het gebied nog steeds te hoog is en ook de Zanding achter nieuwe hekken verdwijnt.
Tsja, ik zie het al voor me wat er dan onvermijdelijk gebeurt. Tijdens een overleg met de gemeente springen Willemien Vreugdenhil en ik plotseling als een mens op en declameren theatraal, emotioneel en met groot verlangen de volgende dramatische tekst : “Hoe heerlijk was het wandelen op gemeentelijke grond”. Snik.